Remembering Mazandaran
برادر پُر ارج، گرانقدر و مهربانمان "مجتبی اسپهبدی" دیروز (در پیِ یکماه نبردِ بیامان با ویروس مرگبار کرونا) جان باخت. شخصیت متین و والایی که سراسر نجابت بود و بزرگواری او میتوانست همراه با بزرگمَنشیهای فروتنانهاش سالهای بیشتری درکنار ما بماند، اما گسترش پُر دامنهٔ یک ویروس او را نیز به کام مرگ کشاند.
پایانِ دردناک زندگی او بیآنکه هیچیک از بستگان و دوستانش بتوانند بر بالینش گِرد آمده باشند برای همهٔ ما بس غمگِنانه و تلخ بود و برای من بسیار دشوار که نتوانستیم در این نبرد او را یاری دهیم. زندگیِ پُر پیچ و تابی که در پیِ (تاریکاندیشیها و دگرگونیهای نابهنگامِ میهنش) داشت او را به اسپانیا، امریکای لاتین، فرانسه و سرانجام کالیفرنیا کشاند و بختِ آنرا به ما داد که چند سالی را در کنار او باشیم
او نیز مانند من و دیگر برادرانمان در دامان پُر مِهر البرز و کُهن آشیانِ دودمانیمان در کوهساران مازندران پرورده شد و همواره به آن عشق میورزید. او رفت و صدها خاطرهٔ تلخ و شیرینِ روزهای کودکیمان را با خود بُرد، روزگاران زیبایی که هر سال بر سنگفرشهای خیس و آجرهای خَزه بستهٔ "ساری" میگذشت و سرانجام به گُلهای صحرایی و شقایقهای وحشیِ کوهساران خانوادگیمان پایان میگرفت
زَهی نَژند که دیگر نیست تا باهم بر گُسترهٔ پهناور ِ زبان و ادب پارسی و مازندری چشم اندازیم و از چشمهسارانِ شعر و فلسفه و تاریخ سیراب شویم
مجتبی نماد مِهر و دوستی بود، همواره سرفراز بود و سربلند گام برمیداشت، چون یک شوالیه زیست و هیچگاه تا دَم مرگ پشت خَم نکرد و سپَر نینداخت. مِهر به فامیل و دودمان هرگز از او دور نمیشد، اما آرزوی بازگشت به گهوارهٔ خانوادگیش برای همیشه در رویاها ماند
او از میان ما پَر کشید و به نیاگانِ سرفَرازش در دل همان کوهساران پیوست
وی از امروز نقطهٔ پایان دیگریست بر تنومند درختِ (پُر شاخ و برگِ) دودمانی ما
یادش همواره گرامی و روانش در کنار نیاگانِ سلحشورش شاد و جاودان باد
شاهین اسپهبدی
کالیفرنیا ۲۶ فوریه ۲۰۲۱
***
Our precious and gentle brother Mojtaba Espahbodi passed at the age of 79 after a harsh month of battling the deadly corona virus. A bold and visionary personality that was full of decency and greatness. He could have gifted us many more years of his humble presence, but the spread of the virus ultimately got him.
The painful ending of his life without relatives or friends by his bedside was a sad and bitter journey for us all, especially difficult for me not able to help him in this battle. The tumultuous life he experienced following the turmoil of his homeland led him to Spain, Latin America, France and finally California, where he graced us in his remaining years.
Raised in the foothills of Alborz and our family cradle in the mountains of Mazandaran, he and I, like my brothers, cherished this land. With his departure are lost bittersweet memories of our childhood, every year, with days passing on wet cobblestones of ‘Sari’, ending in the wildflowers of our family highland.
Sorrowful he’s no longer here to gaze into the vast field of Mazandari and Persian literature and language, to quench from the endless stream of poetry, philosophy and history.
Mojtaba was a symbol of love and friendship. His steps were always filled with pride, he embodied a knight, never dropping his shield and never bowing until his death. The love for family and clan never left him, but the longing to return to his family cradle remained a figment of imagination forever.
He has embarked and flies above us to join his eminent bloodline in the heart of those mountains.
From today, he is another tip of our abundant ancestral tree.
May his memory always be honored and may his soul flourish among our bravest for eternity.
- Shaahin Espahbodi
California, February 26, 2021